صنعت شیشه‌سازی ، در ایران سابقه بسیار طولانی دارد که به حدود پیش از ۲۰۰۰ قبل از میلاد می‌رسد. شیشه و فرآورده هاي شیشه ای امروزه بعنوان یکی از صنایع مهم در اغلب کشورهاي جهان محسوب می گردد. تنوع پذیری فرآورده هاي شیشه ای، اختصاصی بودن بعضی از این محصولات و کاربردهاي متعدد و روز افزون آنها باعث اهمیت این صنعت براي همگان گردیده است.

تولید صنعتی شیشه در ایران که بیشترین کاربرد آن در بخش ساختمان بوده است، نزدیک به 50 سال قدمت دارد. نخستین واحد تولید شیشه در ایران (شرکت شیشه ایران)، در سال 1318 با ظرفیتی در حدود 60 تن در روز با استفاده از سه خط تولید آغاز به کار کرد.

شیشه تنها مصالح ساختمانی می باشد که با وجود بر آن که نور از آن به خوبی عبور می کند فضاهاي مسکونی را از گزند عوامل جوي مانند باد، باران، برف و سرما و همچنین هجوم حشرات و حیوانات محفوظ نگه می دارد. با توجه به سطحی را که شیشه می پوشاند قیمت آن نسبت به سایر مصالح ارزان تر است و مصرف آن به ساختمان جلوه خاصی می دهد. شیشه در مقابل تمام مواد شیمیایی حتی اسیدهاي قوي و بازها مقاومت کرده و تحت تاثیر خورندگی واقع نمی شود، به همین علت ظروف آزمایشگاهی را از شیشه می سازند. فقط اسید فلئوریک بر شیشه اثر داشته و شیشه را در خود حل می کند.

شیشه‌های معمولی که در زندگی روزمره بکار می‌روند، عمدتا شامل سیـلیس ، آهک و کربنات سدیم و زغال کک است. معمولا این مواد را به صورت پودر یا دانه‌هایی به قطر 0.2 تا 2 سانتی‌متر ، مصرف می‌کنند.برای تهیه شیشه‌های مرغوب و کریستال ، از سیلیس تقریبا خالص استفاده می‌شود. در شیشه‌های معمولی حدود ½ درصد آلومین و 0.08 درصد اکسید آهن نیز وجود دارد.